calamaq

f.

1. Calaq etmək, calaqlamaq. Yaz başı cır ağacları calamaq. – <Qoca:> Bu beş qanad, beş çubuq idi. Özüm kəsib gətirdim, caladım. S. R..

2. Bir-birilə bağlamaq, rəbt etmək, qoşmaq, yapışdırmaq. <Hatəm xan ağa:> Dörd ağacı bir-birinə calayıb, adını kürsi qoyub, Məhərrəm bəyin qırğısıtək üstünə qonub. Ə. H.. Dörd-beş çadırı bir-birinə calayıb, həyətdə meydan kimi mağar qurmuşdular. B. Bayramov. // Məc. mənada. Allah onun ömründən kəssin, calasın sizin kimi dostların ömrünə. Mol. Nəsr.. <Səlim bəy:> Heç keçən günlərdən danışma. Keçən günə gün çatmaz, calasan günü-günə. Qədim vaxt murov vədimdə görürdün ətraf bəyləri cəm olub ov binası qoyublar. Ə. H..

3. məc. Qatmaq, qarışdırmaq, qoşmaq, bağlamaq. Xahiş edirəm bu işə məni calama. – Bu yamandır ki, eşitməzkən adın; Məni sən gör kimə qoşdun, caladın? M. Müş.. <Dostum:> Eşitmişəm otaq axtarırsan, gəl səni bir xeyirli yerə calayım. M. C..

4. Bir işin arasıkəsilməzliyini, ara vermədiyini bildirir. Papirosu papirosa calamaq – ara vermədən, dalbadal papiros çəkmək. Axşam saat doqquzda Ağabala. . dayanıb papirosu papirosa calayırdı. M. C.. Sözü sözə calamaq – ara vermədən danışmaq, bir nəfəsə danışmaq. Yoldan qayıdan, yola gələn adam ümumun fikrini məşğul edən Rüxsarə barəsində sözü sözə calayır, artırır, əskildir və yaradırdı. S. R..

5. Tökmək (maye şey haqqında). Elə gün olurdu ki, ətraf kənddən gələn südü alan olmurdu. Sənin canın üçün, dəxi geri aparmaq istəmirdilər, südü yerə calayırdılar. C. M.. Tahirin üstünə elə bil qaynar su calamışdılar. M. Hüs..